Carnaval

Sander en ik komen van ver boven de rivieren en vieren geen Carnaval. Maar nu we hier wonen, worden we er toch wat meer mee geconfronteerd. In Nijmegen wordt wel Carnaval gevierd, maar niet heel intens en terwijl we er woonden, is het grotendeels langs ons heen gegaan. Sinds een tijdje werk ik in de gemeente 's-Hertogenbosch, waar wel Carnaval wordt gevierd. Het Stadhuis is zelfs enkele dagen gesloten, zodat iedereen feest kan vieren.
Nu Francis naar school gaat, wordt ik ook wat meer met Carnaval geconfronteerd. Kindertjes mogen verkleed komen (en doen dat ook allemaal), er wordt een kinderoptocht georganiseerd (kwam zojuist langs ons huis) en zij hebben volgende week vrij, zodat iedereen Carnaval kan vieren. Ik blijf het een beetje een vreemd fenomeen vinden, vreemde kleren aantrekken, de meest vreselijke muziek luisteren, veel zuipen (uiteraard) en dan hossen. Wat iedereen daar nou zo leuk aan vind ontgaat mij een beetje. Maar misschien moet ik ook gewoon meer drinken.

Elvira als piratenmeisje tijdens de Kinderkermis 

Als antropoloog ben ik wel wat meer geïnteresseerd in de mechanismen erachter. Het Katholieke feest geeft de mensen nog even kort de kans om zich helemaal te buiten te gaan aan eten, alcohol en het overschreiden van normen en waarden, voordat een periode van 40 dagen vasten begint, in aanloop naar Pasen. Maar het heeft ook banden met voor-christelijke feesten, zoals de Romeinse Bacchanalia en Saturnalia (het vele eten).
De bestaande regels worden ook overschreden. Mensen trekken vreemde kleren aan, gedragen zich anders dan normaal. Hoogwaardigheidsbekleders kunnen spot en grappen verwachten, in sommige streken wordt er soms zelfs een pop verbrand. En alles krijgt een andere naam. Zo woon ik nu in het Rijk der Dwarsliggers

Francis als recalcitrante kleuter tijdens de Kinderkermis

Al met al blijf ik het te vreemd vinden om me er zonde gene in te storten.


Carnaval