Even een kort berichtje met wat gezondheidsnieuws...
Onlangs heb ik een moedervlek laten verwijderen en die bleek bij nader inzien gewoon een moedervlek!
Zo, dat was spannend he?
Er zit wel iets meer achter. Afgelopen zomer bekeek ik mijn voet eens goed en ik bedacht me dat ik me niet kon herinneren dat ik een moedervlak had op mijn linker kleine teen. Ik besloot het nog even aan te kijken, misschien word ik gewoon oud en herinner ik me dat soort dingen niet meer zo goed als vroeger. Maar afgelopen herfst vond ik toch dat de moedervlek er vreemd uitzag en dat hij groter leek te worden. Dat is natuurlijk een voorspeller voor een melanoom. Dus in november ging ik naar de huisarts.
De huisarts concludeerde dat de moedervlek er op zich niet verontrustend uitzag (geen vreemde, onregelmatige vorm, geen bloed, geen jeuk), maar toch groeide. Dus door naar de dermatoloog.
Dat was nog een heel avontuur. Ik werd geholpen in het Radboud UMC. Daar werden mij eerst wat vragen gesteld over de moedervlek en mijn voorgeschiedenis en die van mijn familie. Maar daar bleek niets bijzonders uit (nooit andere gekke moedervlekken, geen huidkanker in de familie). Toen mocht ik mij helemaal uitkleden (maar het gaat om mijn teen...) en werd mijn hele lijf onderzocht op alle moedervlekken en dat zijn er nogal wat.
De conclusie was dat alle moedervlekken zich keurig gedroegen, behalve die ene op mijn kleine teen. Daar keken ook nog twee andere (meer seniore) dermatologen naar, met een enorm vergrootglas en toen was toch wel duidelijk te zien dat deze moedervlek bestond uit vele kleine vlekjes, toch ook weer een veeg teken. En omdat de vlek groeide en een kleine teen een lastige plek is om te opereren, met weinig extra vel, werd besloten om de vlek maar te verwijderen terwijl hij nog klein was. Dus door naar plastische chirurgie.
In december had ik een eerste intake bij de afdeling plastische chirurgie, waar mijn teen opnieuw werd bekeken en een afspraak werd gemaakt voor een operatie in januari. Ik zag vreselijk op tegen de operatie. Ik ben natuurlijk wel vaker en heftiger onder het mes geweest, maar het idee van gehannes aan zo een klein teentje stond me vreselijk tegen. Uiteindelijk viel het reuze mee. De operatie was heel lokaal, ik hoefde alleen mijn schoen en sok uit te doen. Het zetten van de lokale verdoving deed nog het meeste pijn (geen lekker laagje vet in een klein teentje, alleen vel en botjes). Waar ik alleen wel naar van werd, was het geluid van een te dikke draad die door te strakke stof werd getrokken toen ik met twee hechtinkjes gehecht werd.
Minder dan tien minuten later stond ik weer in de wachtkamer bij Sander. Die dag en de dag erna heb ik verder nauwelijks rondgelopen. Het deed toch te veel pijn. Maar later die week was ik alweer aan het werk. En twee weken later werden de hechtingen er weer uitgehaald en was het verwijderde vlekje ook onderzocht en bleek gewoon een vlekje te zijn.
Dat was heel wat spannender he?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten