Gezellig bij de huisartsenpost

Wat ook zo fijn is aan het hebben van kinderen, en wat mensen niet vaak zeggen, is dat je nog eens op plekken komt, waar je anders bijna nooit komt. De huisartsenpost bijvoobeeld! Francis en Elvira zijn meestal hele voorzichtige kindjes, maar soms gaat het ook goed mis. En dan is er hulp van een arts nodig. Vind er daar maar eens een van op een zomerse zondagmiddag (het is altijd een zomerse zondagmiddag).

Zo wilde Elvira eens gaan fietsen, maar zij kon nog niet zo goed remmen. Dus zij remde af door haar handje tegen de schutting van de buren te houden. De buren hebben een schutting met horizontale planken, dus haar handje zat vol met splinters. Dus dat was een tripje naar de huisartsenpost voor +Sander om alle splinters eruit te krijgen. Dat lukte niet helemaal, vooral niet omdat Elvira probeerde de dokter te schoppen, terwijl hij haar probeerde te helpen. Dit was twee jaar terug.

Toen wilde Francis eens gaan steppen. De eeuwige waarschuwingen over de goede kant van de weg en de verkeerde kant van de weg kwamen van zijn moeder en konden daarom genegeerd worden. Totdat Francis natuurlijk om de bocht iemand tegenkwam die wel aan de goede kant van de weg fietste. Een botsing en Francis had een gat in het vel van zijn ooglid. Enorm bloeden en veel brullen. Het ene moment zit je te genieten van een warme pinksterdag, het volgende moment staat er een brullende en bebloede Francis in je tuin, samen met de mevrouw die hij aanreed (en die ook bloedde, maar gelukkig niet brulde), een bezorgde moeder uit de buurt (die wist waar Francis woonde) en een buurman met enige medische kennis (die op het gebrul af was gekomen). Ook hier was het advies om toch maar naar de huisartsenpost te gaan, voor een drupje hechtingslijm. Daar ging Sander weer/

En afgelopen zaterdag (geen zondag, wel weekeinde!) struikelde Elvira over de drempel van de tuindeur en smakte vol op haar kin, met een fiks gat in haar kin. Dat bloedde enorm. Het bloed droop meteen over haar kin, in mijn hand toen ik het op wilde vangen, en over haar shirt (ze heeft de hele dag gedacht dat het water was) en in het washandje dat we er tegenaanhielden. Ook daar hebben we even advies ingewonnen van de dokter-buurman (die hebben ook nooit vrij) en kon Sander (alweer!) met een kind naar de huisartsenpost.

Inmiddels weten wij wat we moeten (bloeden stelpen met rode washand, supertip!), de kids weten wat ze te wachten staat bij de huisartsenpost, wat ze moeten doen (stilzitten) en wat ze niet mogen doen (de dokter schoppen). En na afloop krijgen ze een ijsje, bij de Heikant. Daar gaan Sander en ik ook graag heen, wanneer we een medische tegenvaller hebben gehad.

Misschien moet ik met het volgende gevallen kind naar de huisartsenpost, want ik zie nu dat Sander wel erg vaak gaat.