De eerste keer

Francis is nu al bijna drie en ik kan aan alles merken dat ons menneke ineens een stuk meer van de wereld begrijpt. Het feest van Sinterklaas ging in eerdere jaren nog volledig aan hem voorbij, maar dit jaar stond hij er uitvoerig bij stil. Sinterklaas en Zwarte Piet zijn op het kinderdagverblijf langsgeweest, er zijn Sinterklaasliedjes om (eindeloos) te zingen, er is Sinterklaas om over te praten, er zijn cadeautjes om te krijgen. Het is enig om te zien hoe hij ineens veel meer bezig is met de wereld om hem heen.

Maar het roept ook meteen weer wat vragen op. Wat vertellen we hem over Sinterklaas en het gedoe er om heen. Komen de cadeautjes van Sinterklaas, of van ouders en familie die op deze manier het Sinterklaasfeest vieren? Rijdt Sinterklaas werkelijk over de daken? Gaan stoute kindertjes echt mee in de zak naar Spanje? Francis zit nu in een fase dat hij zichzelf flink angst aan kan jagen met fantasietjes.
Ikzelf heb lange tijd in het bestaan van Sinterklaas geloofd en de onthulling van de waarheid kwam als een behoorlijke schok. Mijn zusje heeft de harde waarheid zelf ontdekt en Sander heeft met zijn oudere broers in huis nooit echt in de goede man geloofd. Ik denk dat ik deze vragen maar naar volgend jaar doorschuif, op dit moment is Francis nog niet echt bezig met dat soort bestaansvragen en accepteert hij alles wat er op hem afkomt.

Verder zal het ook niemand ontgaan zijn dat het de afgelopen tijd enorm heeft gesneeuwd, heel vroeg in de winter. We hebben zelfs een Witte Kerst kunnen vieren. Ook hiervan heeft Francis dit jaar meer kunnen genieten dan andere keren. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat hij sneeuw ziet, maar wel de eerste keer dat hij probeert een sneeuwpop te maken met zijn vader, lol heeft met vallen in de sneeuw, sneeuwballen gooit en uitglijdt op bevroren sneeuw. En daarna met blozende wangetjes een beker warme chocolademelk kan drinken.