Het einde van een tijdperk

Vandaag is Elvira voor het eerst naar school gegaan. In de zomervakantie wordt ze 4 en na de vakantie gaat ze echt naar school en vandaag had ze een dagje om te oefenen. Ze gaat naar dezelfde school als haar grote broer en zal zelfs in hetzelfde klaslokaal terecht komen met dezelfde juffen. Dus ze hoefde eigenlijk al nauwelijks meer te wennen, aangezien ze al vaak meegaat naar die klas om Francis weg te brengen.

In de morgen brachten we eerst Francis naar zijn klas, ook hij zou vandaag een kijkje gaan nemen in de klas waar hij na de zomervakantie heen zal gaan, hij gaat alweer naar groep 3. Daarna zijn we even teruggegaan naar huis. Elvira was haar knuffeltje vergeten en wilde die toch graag mee, ook vanwege het onweer.
Om 9 uur ging Elvira de klas in en ze ging meteen zitten naast haar vriendje K. die ze nog kende van het Kinderdagverblijf. Ik werd gekust en toen redelijk ferm uitgezwaaid.

En toen had ik ineens niets te doen. Ik ben eerst naar de Intratuin gegaan, ik wilde nog wat potten voor in de tuin. En daarna boodschappen gedaan. En toen, duimen draaien. Want er was niets te doen. Een bevreemdend gevoel. De afgelopen zes jaar is mijn dag overdag toch iedere keer ingedeeld volgens de behoeften van de kids. Boodschappen doen op momenten dat zij daaraan toe zijn, eten, badjes, slaapjes, allemaal op momenten dat zij dat nodig hebben. En nu kon ik ineens zomaar niets doen.