Nee nee, zo dramatisch is het niet.
Maar nu Vivian geboren is doet zij van alles voor de eerste keer. Ze is al een paar keer naar het consultatiebureau geweest, ze is al naar het kinderdagverblijf geweest, ze was al aanwezig bij de Casus Belli Zomerborrel, ze was al mee naar de IKEA (ik had wat meer Kallax in mijn leven nodig). Ze integreert volledig.
Maar iedere keer als Vivian iets voor het eerst doet, realiseer ik me dat daarmee ook weer een fase voorgoed is afgesloten. Ons gezin is nu compleet, dus er zullen geen nieuwe babietjes meer komen. Het is net als met Elvira een paar jaar geleden. Toen was alles wat ik met Francis deed ineens weer op herhaling met Elvira. Nu is alles weer op herhaling, maar realiseer ik me ook dat het de laatste keer is dat ik bepaalde dingen doe.
Ik zal nooit meer maat 1 luiertjes kopen voor een pasgeboren kindje. Ik zal nooit meer maat 50 kleertjes aantrekken bij een kindje van mij (of maat 56 en maat 62 ben ik ook al aan het uitfaseren). Binnenkort stopt mijn bevallingsverlof en hoewel ik bijna weer de oude ben en er naar uitkijk om me weer wat meer onder volwassenen te begeven, zal ik toch ook de hechte tijd tussen mij en Vivian nu missen. En die tijd zal ook niet meer terugkomen. Ik zal waarschijnlijk nooit meer zo lang aaneengesloten verlof hebben en als ik het wel heb, zal Vivian hele andere behoeften hebben dan nu.
Het is normaal natuurlijk, de tijd schrijdt voort en niets blijft ooit hetzelfde, maar ik moet af en toe toch even mentaal snuffen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten