Maisdoolhof, alweer

Francis probeert te verdwalen

Sinds we in Malden wonen gaan we eens per jaar naar het Maisdoolhof, dat hier in de buurt is. Het is niet duur en de kids vinden het enig. Gisteren zijn we voor de derde keer gegaan, dus inmiddels mogen we wel spreken van een traditie.
Het was weer enig. Eerst hebben we door het doolhof gedwaald. Dit jaar traden we iets sturender op en vonden we dan ook daadwerkelijk de uitgang in een respectabele tijd. Door de belabberde lente was het mais nog niet zo hoog als in voorgaande jaren, dus hier en daar hadden we toch niet de claustrofobische 'help in ben ingesloten' ervaring van voorgaande jaren.

Een maisdoolhof moet toch hoger zijn, vind ik.

Daarna hebben we uiteraard veel gespeeld op het springkussen. Francis is in de afgelopen jaren flink gegroeid en hij wordt echt zwaarder, dus hij kan flink hoog springen en allerlei gekke truukjes uithalen terwijl hij in de lucht hangt. Ook de ballenbak, gevuld met mais was weer een groot succes.

                             

Elvira wordt ook groter nu, en had ook veel meer lol op het springkussen. Maar de grootste hit was toch wel een soort hobbelpaardjes die vooruit gingen, wanneer je er op de juiste manier op heen en weer hobbelde. Ze vond het enig en was er niet vanaf te slaan.

De paardenfase is definitief begonnen.

We hebben afgesloten met een ijsje en later weer en Mojito met munt, toen we weer thuis waren.

Na afloop was iedereen heel erg moe.

Oh, en het maisdoolhof heeft gelukkig helemaal niets te maken met het korte verhaal van Stephen King, Children of the Corn.